- در کودکان دارای تأخیر در رشد گفتار و زبان که در طی دوره رشدی خود سخن گفتن را به موقع آغاز نمی‌کنند و یا مهارتهای گفتاری و زبانی آنها در سطحی پایین‌تر از سن آنهاست
- کودکان ناشنوا و کم‌شنوا
- مبتلایان به بیماری آفازی (سکته مغزی)
- افراد مبتلا به لکنت که در هنگام صحبت کردن دچار مکث، گیر و کشش، تلاش و و تقلا و … می‌شوند
- کودکان مبتلا به اختلالات تولیدی (تلفظی) که گفتار این کودکان به صورت جانشین‌سازی، حذف، خراب‌گویی یا اضافه‌گویی صداهای گفتاری مشخص می‌شود
- افراد مبتلا به اختلالات صوت و صدا که در این افراد صوت از نظر جنس و سن متناسب با فرد نبوده و در موارد شایع به حالت گرفتگی خود را نشان می‌دهد
- کودکان مبتلا به فلج مغزی
- افراد مبتلا به کندگویی
- کودکان مبتلا به اختلال در خواندن
- افراد مبتلا به اختلالات تشدید که در این مورد ممکن است بعضی از صداها به جای اینکه در دهان تشدید شوند در بینی تشدید شوند و بالعکس. اصطلاح رایج برای گروه اول تو دماغی صحبت کردن است.